SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

Kan. 998 – Namaszczenia chorych, poprzez które Kościół wiernych niebezpiecznie chorych
powierza Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, ażeby ich podtrzymał i zbawił, udziela się
przez namaszczanie ich olejem i wypowiedzenie słów przepisanych w księgach liturgicznych.

Rozdział I
SPRAWOWANIE SAKRAMENTU

Kan. 999 – Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą poświęcać:
1 ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.
2 w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania sakramentu.
Kan. 1000 – § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów,
porządku oraz sposobu przepisanego w księgŕch liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności
wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej
formuły.
§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca
zastosowanie narzędzia.
Kan. 1001 – Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani
tym sakramentem w odpowiednim czasie.
Kan. 1002 – Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych,
którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według
przepisów biskupa diecezjalnego.

Rozdział II
SZAFARZ NAMASZCZENIA CHORYCH

Kan. 1003 – § 1. Namaszczenia chorych ważnie udziela każdy kapłan i tylko kapłan.
§ 2. Obowiązek i prawo udzielania namaszczenia chorych mają wszyscy kapłani, którym
zlecono duszpasterstwo w stosunku do wiernych, powierzonych ich pasterskiej trosce. Z
uzasadnionej przyczyny jakikolwiek inny kapłan może udzielić tego sakramentu za domniemaną
przynajmniej zgodą kapłana, o którym wyżej.
§ 3. Każdy kapłan może nosić ze sobą olej poświęcony, ażeby w razie konieczności mógł
udzielić sakramentu namaszczenia chorych.

Rozdział III
OSOBY, KTÓRYM NALEŻY UDZIELAĆ NAMASZCZENIA CHORYCH

Kan. 1004 – § 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu
używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje
lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
Kan. 1005 – W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje
albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.
Kan. 1006 – Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle –
przynajmniej pośrednio o niego prosili.
Kan. 1007 – Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym
grzechu ciężkim.